quinta-feira, 12 de março de 2015

Ar (de) ti

AR(DE) TI


Teño pirómanos os ollos
e quizais por iso vexo,
vexo incendios
en cada un dos teus sorrisos
e non é o laranxa o que me seduce
nin as sombras que aparecen contra a parede
ou as que creo no espazo non limitado da miña loucura.
Degoiro porque me abras co teu incendio
e se parta en dous esta escuridade. 

I
AR

Partimos da necesidade extrema,
vital intanxible de obrigación
a exixencia rotunda
que tentamos baixar á terra,
derrocar a gravidade
no inxenuo intento de alterar o inevitable
buscándolle complementos do mais curioso.
Abrigada coas preposicións,
a necesidade mitígase
e ao inexplicable vestímolo con métodos para que se explique,
é así como a ansia do baleiro torna un pouco mais concreta.

II
RESPIRAR


Querida inconcreción necesaria,
invisibilidade urxente.
Pouco importa aquí a magnitude da distancia
por que xa tentei verte dende todos os precipicios
e na próxima violación de invadir a túa burbulla,
no medio exacto dun paso de peóns
en vermello
en hora punta.
Pero non ves ti dó que me paraliza no azulado afogamento
de que precise ar de ti
ou a delicada suspensión do teu pronome,
así que arde
e fica sólida partícula en plácida atmosfera,
solidez particular na que os ciclos vitais
me anovan por vez primeira.
-Sempre que non haxa que poñer orde ou cordura.

III
AR DE TI

No teu corpo
habita o ar que preciso
como o mar habita
na cuncha dun caracol mariño,
un puro empeño.

IV
CONTAMINAR

Tiñas bocados de ceo en cada man
e salinidades zumegándoche no peito
que chuchaba coa corrección propia
dun protocolo de páxinas pares.
Eu, que souben onte que era hipotensa
e levaba no bolso impresos,
ditames de esfigmomanómetros,
rexistros desta tensión,
que non rematan de explicarme
porque toda unha vida arrastrándose.
Na boca tiñas etéreo tacto de man
e concentracións gasosas do mais curioso,
espazos para arquexar coa pel toda
e desbotar rancios procesos,
anacronías sistemáticas
de respiración exclusivamente aeróbica.
Innovar no mais básico…
ata que amar tornou insostible desvirtuación da lóxica,
prototipos de insalubridades
e arrastrarse,
evolucións das que saíches con corpo doente
e en mi ficou
o xerme da enfermidade.

V
ARDER

Era máis doado
cando quería só unha aproximación,
dous metros cadrados en deflagrante circunstancia.
-Aproximadamente.
Atmosferas incendiarias
e non esta equilibrada combinación de constantes límpidas
que me renova en cada ciclo que te respiro
e se me falta ar de ti, ai de min!
e de cada poema
no que da segunda persoa preciso.

VI
SEN AR

Volverá o tempo da hipoxia,
sorrisos cianóticos para contentar á familia
e algunha bágoa pola rúa
para que amoleza a dureza
da escena
da partida.
Apertar os dentes e,
sen querer, desfigurar o sorriso.
—Nesta cidade ninguén coñece ás mulleres
que por desexo flaxelado, choran.
Volver lembrar atmosferas que me creaches
e antes de chegar de volta á casa,
co amor frustrado en pranto,
o meu corpo
afoga.

VII
SEN TITULO I

Non quedará o teu nome en fume
porque decantar solideces con paciente man
e ter líquido purísimo,
foi só parte dos obxectivos
deste corpo que respira.
Centrifugarnos
ata asolar as catro esquinitas da miña cama
e acorar en cada vértice
deste polígono en construción,
nave completa que me fas,
ancorada na túa atmosfera.
Filtrar sen medo aos resultados
pero con tal porosidade,
que a separación da materia era improbable.
Premeditar teimuda os erros de cálculo
e mesturarnos por completo…
amar ata a evaporación,
amplificando cada grado
de bo grado
chegando a imposibilidade de reverter os cambios,
ata poder dicir que a combustión foi completa
sen restos aos que asirnos
e respirarnos.

VIII
SEN TÍTULO II

De idade estou feita,
temporalidade indefinida sobre esta liña horizontal,
tamén sobre esta,
pola que aprendín a andar cara adiante
sárta arac e
a veces case sen folgos,
carente de ar no corpo
sen ciclos que me anovasen.
—Na vida non hai segmentos.
Non sei porque este sen ti ir
coma a nena malabarista,
adolescente acróbata
a muller sen rede,
ou a anciá trapecio.

IX
COMEZAR (OUTRA VEZ)

Arde ti,
eu só quero refacerme.
Non renacer como paxaro pagán
nin resucitar como home mortal.
Refacerme coma un crebacabezas,
xuntar de novo cada anaco de min
e deixar de loitar polo pasado que non lembro.
Encher os ocos en negro con algunha foto prestada
ou diagramas de influxos,
calquera das cores dun sistema de subtraccións,
roubarlle algo de cor a calquera obxecto
para verme por fin enteira no espello
e poder dicir aquí estou eu.
—Aquí estou eu.
e a metade de min que se esconde entre os versos.


(Publicado em Elipse nos. 1 e 2, outubro de 2013 e fevereiro de 2014)

Marisol Gándara (Galiza).

Sem comentários:

Enviar um comentário